یلدا....
یلدا.... اینجا که منم " خورشید" نام هیچ دختری نیست.
و یلدا پیراهن سیاهی ست که هر شب آسمان ، آن را می پوشد ؛ پیراهنی که نه دگمه ماه دارد و نه سنجاق سینه ستاره را.
نه سرخ و نه نارنجی ، نه زرد و نه آبی. "خاکستری" تنها لباسی ست که این پیرزن دارد ، این آسمان مغموم. در عزا و عروسی همین را می پوشد در تمام روزها و هفته ها و ماه ها.
دهانش طعم ابر می دهد و صدایش از حنجره بادی کهنسال می وزد.
این پیرزن ، دختری به نا...م خورشید ندارد.
**
من اما باز خواهم گشت برای بوسیدن آسمانی که دخترش آفتاب است.
برای تماشای نارنجی لباسش؛
برای تابستانی که لبخند توست...
و یلدا پیراهن سیاهی ست که هر شب آسمان ، آن را می پوشد ؛ پیراهنی که نه دگمه ماه دارد و نه سنجاق سینه ستاره را.
نه سرخ و نه نارنجی ، نه زرد و نه آبی. "خاکستری" تنها لباسی ست که این پیرزن دارد ، این آسمان مغموم. در عزا و عروسی همین را می پوشد در تمام روزها و هفته ها و ماه ها.
دهانش طعم ابر می دهد و صدایش از حنجره بادی کهنسال می وزد.
این پیرزن ، دختری به نا...م خورشید ندارد.
**
من اما باز خواهم گشت برای بوسیدن آسمانی که دخترش آفتاب است.
برای تماشای نارنجی لباسش؛
برای تابستانی که لبخند توست...
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی
