یادش بخیر

چهارزانو میشینم ، چشمامو می بندم و میرم تو فکر. مثل ایکیوسان. میرم به کودکی. دلتنگی هامو، ‌خاطره هامو ورق می زنم..
یادش بخیر..

دلم برای معصومیت هایدی تنگه ، برای اون چهره ی غمگین حنا پشت ماشین نخ ریسی. برای شجاعت های پسر شجاع و پیپِ پدرش.

دیگه تو کوچه خیابونا اثری از رد پای ترنادو نیست. روی در و دیوارهای شهر علامت z نمیبینم. حتی روی شکم چاق گروهبان گارسیا ها.

هنوز وقتی دریا می رم دلم یه غول خوشگل صورتی میخواد. دوست دارم محکم بشینم پشت سرندیپیتی و همه ی دریا رو زیر آبی بریم.

این روزا روی پاگرد پله ها هرچقدر هم منتظر بمونی ،‌ حتی سایه ی بابالنگ درازو هم نمیتونی ببینی.

مادربزرگه اگه الان زنده باشه ، فکر کنم دیگه تنهاست. یا شاید با هاپوکمار. من از همون اول می دونستم هیچکس جز هاپوکمار از ته دل مادربزرگه رو دوست نداره.

دلم برای تام سایر و هاکلبری هم خیلی تنگه. رفیق هم رفیقای قدیم.

هنوزم وقتی یاد غربت و عشق گالیور میفتم دلم میگیره.

این روزا دیگه کسی واسه رسیدن هاچ به مادرش دعا نمیکنه.

اون موقعا ،‌ آدم اخموها رو هم می شد دوست داشت. دلم برای کاکروی دوست داشتنیم تنگ شده. به دلم موند که یه بار تیم سوباسا رو شیش تایی کنن...

اون روزا هرچی اسفناج می خوردم ، بازوهام مثل بازوهای ملوان زبل قلمبه نمی شد..

هنوز کارهای خارق العاده ی کارگاه گجت خودمونو خیلی دوست تر دارم از آتیش بازی های این بِن تِن..

بشکن ! من نمیشکنم! چی بود چی بود؟ شیشه شکست!

شیشه نبود ،‌ پس چی شکست؟ .... اَلسون و وَلسون قلب منو شکستن ،‌ چه شیطونایی هستن ...

 این روزها

" آدمها برای هم سنگ تمام میگذارند!!!

اما نه وقتی در میانشان هستی !!!

آنجا که در میان خاک خوابیدی!!!

می آیند و سنگ "تمام" را می گذارند و

می روند........"

قابل توجه دوستانی که لطف دارند به این وبلاگ سر میزنند و زحمت می کشند و نظر میذارند خواهشمندم که از قول دیگران نظر ننویسند،و اون دسته دوستانی هم که لطف داشته اند سر زدند،نظر  گذاشتند و هنوز وانمود میکنند که بی خبرند،اگه فکر می کنند چیزی بگن اعتماد به نفس ها بالا میره سخت در اشتباهند چون این وبلاگ هدیه خانم دایی حمیده به مهروزه و بخاطر رعایت ادب و احترام اسم مامان بابا جزو نویسندگان نوشته شده و تمام قشنگی این وبلاگ به تقلیدی نبودن و هدیه بودنشه.

با سپاس فراوان