مثنوی درمانی

شمس فرمود:دوستان را در دل رنج ها باشد ، که آن به هیچ دارویی خوش نشود، نه به خفتن و نه به گشتن و نه به خوردن ،الا به دیدار دوست.
خداوندا دیدار دوست را روزی فرما.

آدمی گاهی دردهایی دارد کهن که گویی با نام انسان زاده شده اند ، دردهایی که دوایش نه در داروخانه های شهر یافت می شود و نه در نسخه های پزشکان حاذق هم روزگار.
گاهی جراحتمان از عشق است و دردمان تنهایی و زخمی از روزگار بر جان داریم....... گاهی مرهمی می خواهیم برای قلبی که شرحه شرحه است و معجونی می خواهیم که دوایی باشد بر نخوت ها و ناموس ها .گاهی
تشنه ایم و کسی را می خواهیم که نه آب که تشنگی به ما بنوشاند.